304

Ενώπιον του ιεροδικείου προσήχθει ο Ιωάννης γιος Νικολάου από το χωριό Καβούσι ο οποίος κατέθεσε τα εξής: "Εγώ είμαι ανάπηρος στο δεξιό μου βραχίονα και δεν δύναμαι να προσπορισθώ τα προς το ζην αλλά δεν πένομαι και οι κάτοικοι του χωριού μου απαιτούν να πληρώσω τον κεφαλικό φόρο. Προ καιρού όταν ο ιεροδίκης Ρεθύμνης ήταν ο Daniş Mehmet Efendi και άλλη μια φορά επί εποχής του ιεροδίκου Μουσταφά Εφέντη εκδικάστηκε η υπόθεση μου αποφάνθηκαν οι ιεροδίκες ότι επειδή είμαι ανάπηρος, πένης και ανίκανος από εργασία δεν υπόκειμαι στην καταβολή κεφαλικού φόρου και διατάχθησαν τότε οι συγχωριανοί μου όπως απέχουν της διένεξης. Τώρα όμως επειδή πάλι με πιέζουν και δεν με αφήνουν ήσυχο αιτούμαι όπως ερωτηθούν αυτοί και να γίνει καταγραφή της πράξης στα βιβλία του καδή. Ρωτήσαμε τους συγχωριανούς του οι οποίοι απάντησαν ως εξής: "Πράγματι όταν δις εδικάστηκε η υπόθεση του Ιωάννου και αποδείχθηκε ότι αυτός είναι ανάπηρος στο δεξιό βραχίονα και ανίκανος προς εργασίας τότε και εμείς παραιτηθήκαμε από το να ζητήσουμε τον κεφαλικό φόρο, τώρα όμως ζητούμε τον φόρο των κατοικούντων στη μονη Çanli Manastir (μονή Αρκαδίου, Κωδωνοφόρος Μονή) δυο γιων του. Βασιζόμενοι επί του όχι φόρον πατά των υπεργήρων, των πενήτων και των αναπήρων παρατηρήσαμε τον δεξιό βραχίονα του ειρημένου Ιωάννου και διαπιστώασμε ότι όντως λόγω τραυματισμού κατέστη ανίκανος προς εργασία. Επειδή σύμφωνα με την ομολογία των συγχωριανών του είναι άπορος και πένεται αποφασίζουμε όπως όσον αφορά τον κεφαλικό φόρο του ιδίου να μην ενοχλείται από οτυς συγχωριανούς του.